Onze oude leermeesters.

Dat we nu letterlijk en figuurlijk aan onze droom aan het bouwen zijn hebben we mede te danken aan eerdere prachtige honden uit ons verleden; Onze leermeesters.

Zij maakte dat we vonden wat onze ware passie is namelijk, samenwerken met honden! Door hen mochten we leren over de taal die zij spreken doormiddel van gedrag, houdingen en nog veel meer hele mooie subtiele vormen van communicatie. Zij wezen ons geduldig de weg.

We zijn hen tot op de dag van vandaag dankbaar en ze zullen voor altijd via onze harten spreken, want wat wij nu over mogen dragen hebben onze leermeesters van toen en die van nu ons geleerd.

Thor, Baldr , Mjollnir, Catja, Loki, Capri en Vidar* ( en nog thuis wonend Thor,Floris en Freya ) wat heeft Gwen veel van jullie mogen leren en zij jullie. Lex, Elco, Branko, Hugo en Trip wat leerden jullie Mario veel en hij jullie Roy, Njordi en Laoghaire we leren en genieten nog dagelijks van jullie en hopen dit nog vele jaren te mogen doen!

Bedankt maatjes!

 

 

Samen één

Al vanaf het moment dat hij zijn mooie, zachte en zo liefdevolle oogjes opendeed en zich letterlijk met zijn neusje onder mijn bril liet zien wist ik dat dit mijn hondje was. Zeker nadat een wijze vrouw me tipte niet alleen mijn professionele verstand maar vooral ook op mijn gevoel te vertrouwen. Gelukkig zagen de fokker (Chris Eelman) en de reu Olav (Ootje) eigenaar en inmiddels vriendin (Elsbeth Boertjes) dit ook en mocht ik al heel vroeg in het nest mijn keuze maken voor "bandje geel" die later als een van de weinige Tollers ook riempje geel, het befaamde Nimrod lijntje, mocht dragen.

Bij Chris kreeg hij de beste start die hij zich maar kon wensen. Een start vol liefde en verrijking. Twee keer per week mocht ik, vanaf dag 1 al, bij hem gaan kijken, de fokker woonde heerlijk in de buurt en we kenden elkaar inmiddels goed. Samen met Elsbeth hebben we al vanaf dag 1 in het nest heel veel tijd doorgebracht met de twee broertjes Svennie en Vidar. Later zouden die twee prachtige vriendjes blijven en als de AA Brothers door het leven gaan omdat ze beiden dat mooie en felbegeerde jacht A diploma wisten te behalen. Dat het leven voor hun beiden intens gelukkig maar oneerlijk veel te kort zou zijn, daar wisten we toen gelukkig nog niks van. Al heel jong leerden Vidar en ik elkaar dus al heel goed kennen. Als de dag van gisteren herinner ik me nog de mooie bezoekjes waar hij al heerlijk op zijn rugje op mijn schoot lag te slapen. De kleine uitstapjes met al zijn broertjes en zusjes in de kar langs de lek. De leuke andere toekomstige eigenaren die we leerde kennen en wat nu nog steeds ons Toller vrienden groepje is. De eerste kennismaking met mijn Baldr en Mjőllnir. En toen kwam de dag dat hij eindelijk echt met me mee mocht.

Alles stond klaar voor hem en de tuin was een ware puppy playground met ballenbak en al. Ballen dat werd zijn miljoen in het leven. Voor samen spelen met mij en zijn balletje deed hij alles! De eerste puppy cursus werd bezocht en ook daar vanaf dag 1 alleen maar onafgebroken aandacht voor mij. Als trainster en gedragstherapeut was het heerlijk even weer zelf alleen cursist te zijn en te mogen werken aan een intense liefdevolle samenwerking. Weer opnieuw mogen schrijven aan, wat later een heel mooi boek zou blijken, te beginnen op de eerste nog blanco pagina. Ik had zo mijn eigen ideeën over de paden die ik graag met dit bijzondere hondje wilde bewandelen. De sporten waarvan ik wilde kijken of ze ons beide konden plezieren en de manier van daarin trainen. Louter op basis van liefde, motivatie en respect wilde ik samen werken, louter uit een gevoel van samen één wilde ik doelen bereiken, doelen die voor zowel Vidar als voor mij leuk en haalbaar moesten zijn. Niet omdat ze moesten maar omdat we beide wilden! Al daar ontstond onze affirmatie "samen één" en hoe waar bleek die te worden? Uiteraard werden ook, ter socialisatie en belangrijke traditie, verschillende terrasjes bezocht met mijn twee vriendinnetjes Hilda en Arianne. We deden gelijk al alles samen, suppen, mee naar werk, feestjes, wandelen, kanoën, treinen, schaatsen, snowboarden tot samen paardrijden aan toe! Ook logeren bij “opa en oma” en daar spelen met je half zusje Frigga leerde hij al vroeg en genoot hij van.

Jachttraining
Al vanaf mijn 16e deed en gaf ik jachttraining met mijn toenmalige labradors en Jack Russels. Dus ook met Vidar wilde ik gaan kijken of hij dit leuk zou vinden. Al vanaf 8 weken gingen we in de weer met zijn kleine voerdummy-tje, apporteerblokje en clicker. De laatste was, in de toen vaak nog wat achterlopende jachtwereld, nog een totaal nieuw en onbekend begrip. Maar we bedachten gewoon zelf hoe we deze mooie leermethode, die ik al uit andere sporten kende, ook voor de jachttraining konden gebruiken en in Engeland waren ze er al wat verder mee dus aldaar kon ik me verder verdiepen. Toen had ik nooit gedacht dat dit alles zou leiden tot een heel uitgebreid les aanbod in deze trainingsvorm binnen de jachttraining die ik zou gaan ontwikkelen, de vele workshops en lezingen die daaruit voortvloeide en de vele artikelen die ik hierover mocht schrijven. Ook had ik in mijn stoutste dromen niet hebben geloofd dat het ons uiteindelijk tot op de befaamde Nimrod zou brengen. De 3e Toller in 50 jaar Nimrod geschiedenis die dit flikte, dan schrijf je dus een stukje geschiedenis! Dat ooit twee hoge jacht piefen tegen me zeiden "neem jij nu een Toller, dan zien we je nooit meer op A niveau terug" heeft uiteraard wel een zaadje gepland in het hoofd van deze zus van Pipi Langkous 😉. Maar zoals gezegd nooit omdat het moest maar omdat het kon en we het samen wilden.

Als snelle, leergierige maar in potentie vegetarische Toller ontwikkelende Vidar en ik ons gestaag met veel aandacht voor werken vanuit rust, respect en liefde en veel aandacht voor het opnemen van wild. We deden samen met veel plezier mee aan verschillende vormen van jacht wedstrijden. Clubdiploma dagen, SJP´s , Mappen en Tolling veldwedstrijden en bereikten in allen de hoogste niveau´s met excellente beoordelingen. Toen hij 5 jaar oud was en drie mappen A wist te behalen ontvingen we de zo mooie unieke uitnodiging om tussen de beste jachthonden van elk ras, de Toller het mooie podium van de Nimrod te geven. Het was een onvergetelijke mooie dag waar we heus niet alles samen konden oplossen maar waar we wel konden laten zien wat samen als één werken betekend. Ook volgden er nog 3 uitnodigingen voor en deelnames aan de Champions Trophee waar hij tussen de beste Retrievers wederom als enige Toller mocht schitteren en daar zelfs een keer op 1 na alle apporten wist binnen te halen! En dan emigreer je naar Frankrijk waar de wedstrijd vorm uit louter internationale gekeurde workingtests en veldwerk bestaat en weet hij zich ook daar nog even in de open klasse te kwalificeren voor de finale. De dag van die finale stond echter ons huwelijk gepland dus hoe dat gegaan zou zijn zullen we nooit weten maar wederom niet eerder wist een Toller dit niveau te bereiken....Vidar bleef verbazen! Met de behaalde punten mocht hij ook veldwedstrijden gaan lopen, helaas besloot het lot anders.

Nimrod herinneringen:	https://youtu.be/g5qmL9pGbUg
	https://youtu.be/qc1L25ygfXc?si=-GoXvlZxoICe_BM9

 

Praktijk jacht

Tot onze vreugde kregen we al snel van onze vriend en jachttrainer Marcel van Rooijen de kans om mee te gaan picker uppen in wat mooie goed georganiseerde jachten in België. Zo'n rood vosje hadden ze daar nog nooit gezien en als Marcel ons niet had uitgenodigd hadden ze ons vast niet serieus genomen in mijn paarse outdoor broek. Want paars was onze kleur dus ook in de jacht. Paars stond voor samen één, voor: laat ons onze eigen gang maar gaan. Maar al snel hadden de groene heren door dat je met zo'n klein rood vosje niet hoeft te spotten en werden we gelijk gevraagd om vaker te komen helpen. Wat we met plezier tot aan onze emigratie in zowel Nederland als België hebben gedaan. Daarna vervolgden we dit pad in Frankrijk alwaar Mario zelf zijn jachtacte haalde maar ook in Sologne werd hij een graag geziene jacht hulp in de grotere jachten. En nog altijd deden we dit op onze eigen (in Frankrijk nog totaal onbegrepen) wijze zoals bezongen in ons lijflied...Vivre, laat me .... ja, laat Vidar en mij onze eigen weg maar gaan, dat hebben we altijd zo gedaan 💪

Dogdance

Nog voordat Vidartje in mijn leven kwam ontmoette ik ,inmiddels vriendin, Brigitte van Gestel op het Animal Event. Ze gaf daar een demo dogdance en ik een demo jachttraining. Ik dacht: ik ga toch eens kijken naar die rare sport. Met haar toenmalige, ook al zo bijzondere, Tollertje Ruby danste ze een Passao Doble, ik was tot tranen toe geroerd en wist gelijk: zo'n intense samenwerking wil ik ooit ook graag bereiken. Heelwork to music = moving together as one.....dat gevoel moest toch magisch zijn?! En zo stond ik al op haar wachtlijst nog voordat Vidar geboren werd en zette ik vervogens ook al vanaf 8 weken leeftijd de eerste stapjes op de honden dansvloer samen met hem. Totaal uit mijn comfortzone, want laarzen en klei is gewoon meer mijn ding, ontdekten we deze nieuwe wereld. De o zo liefdevolle en vriendschappelijke dogdance wereld, waar zo'n ongekend hoge gun factor is. De honden train wereld die laat zien dat je honden eindeloos veel kunt leren zonder dwang en angst, dat je competitief kunt zijn zonder te misgunnen, waar je leert en voelt wat (h)echt team work is. Waar ik ervaarde dat je hond dingen leren die niet persé al in zijn DNA pakketje zitten je een zoveel betere handler en trainer maakt. Dat je zelfs ook buiten je comfortzone kan leren en dat je zelfs kan groeien van een a-ritmische houten klaas tot best oké bewegende Heelwork kampioen. Wat heeft deze sport ons veel geleerd en gebracht, waaronder ook een heel aantal dierbare internationaleLady in Red vriendschappen.

De jachttraining en de dogdance bleken prachtig complémentaire in al hun verschillen en hebben ons in beide sporten tot grote hoogtes gebracht. We mochten samen Nederlands kampioen heelwork to music worden. Werden meerdere keren geselecteerd om Nederland te mogen vertegenwoordigen op E en Wk's. Werden daar meerdere keren 11e van de ruim 50 beste heelworkers van de wereld. Werden later 3e beste heelworkers van Frankrijk en mochten daarmee ook Frankrijk vertegenwoordigen op het WK in Parijs. Hier werden we met het Franse team zelfs Wereld kampioen Heelwork To Music! Geen enkele hond heeft, voor zover wij weten, eerder in zijn leven voor twee landen mogen uitkomen. Weer schreven mijn dansende jager en ik een stukje geschiedenis.

WK Parijs 2022

https://youtu.be/VF1GrQSy2ks https://youtu.be/1kGRTxYx5_4

 

Emigratie

Halverwege Vidar zijn mooie leven kwamen we Mario tegen. Ook hij werd verliefd op Vidar en later ook op mij 😉. Mario kende op dat moment in zijn leven een heel groot verdriet en grote leegte. Vidar en ik mochten er voor hem zijn en mochten er voor hem blijven. Mario's droom was in het mooie, ruime, rustige Frankrijk te willen gaan wonen en werken en uiteindelijk werd ook dit mijn droom. Zonder Vidar aan mijn zijde had ik dit nooit gedurfd maar met Vidar durfde ik steeds beter te zeggen "ik heb het nog nooit gedaan, maar ik denk wel dat ik het kan". Zeker mede dankzij Vidar werd " Les Chiens Sportives, onze droom, uw vakantie" een succes. Zijn naamsbekendheid en innemende en verbindende karakter maakten dat we graag gevonden en bezocht werden voor inmiddels alweer zovele mooie trainings vakantie weken. In het mooie Frankrijk in al zijn rust en ruimte mocht ik met hem onze kennis en passie overdragen. Ook mocht hij daar met ons de grote leermeester zijn voor Njordi de werklijn labrador en Laoghaire de bordercollie die in ons leven mochten komen. Een betere leermeester hadden ze zich niet kunnen wensen. En ook daar in ons nieuwe thuisland wist hij al snel samen met mij op te vallen en werden we menig keer door de Charente Libre (Het France Utrechts Nieuwsblad zeg maar) geïnterviewd over onze speciale band en speciale manier van samenwerken.

Niet omdat we hier zelf om hadden gevraagd maar omdat anderen die ons hadden gezien ons hadden getipt. Zo ook mochten we samen een interview geven voor de Franse radio tijdens het WK dogdance in Parijs, nooit gedacht dat ik dat kon of durfde maar mijn Vidar aan mijn zijde durfde ik eigenlijk zoveel. Hij kon het goed, in het middelpunt staan en stralen en leerde mij ook meer te durven, te vertrouwen in mezelf en te durven uitdragen en op te staan voor waar ik voor sta. Met deze media aandacht en daarmee onze nominatie tot meest bijzondere sport combinatie, zorgde hij dat we ook hier als bedrijf naamsbekendheid kregen en we ook hier mochten en mogen laten zien dat samenwerken vanuit liefde en respect, vanuit willen in plaats van moeten, tot hele mooie dingen kan leiden.

Hun glimlach

In datzelfde Frankrijk werden we al snel ontdekt in de regio met onze leuke lieve samenwerkingen. Via-Via werden we gevraagd of we niet af en toe in wat verpleeg-verzorghuizen wilden optreden. Het leek me prachtig om met onze passie andere mensen blij te mogen maken. Later volgden ook scholen en benefiet optredens op live muziek. De glimlach die hij daarmee op de vele gezichten bezorgde staan vast gegrift in mijn geheugen en deze prachtige herinneringen zijn onbetaalbaar. Samen met mij was ook voor hem niks te gek en gaf hij zoveel en met zo veel plezier!

 

Kerst 2022:  https://youtu.be/G0h1ucBnYbA

 

Boven alles

In je ere galerij prijken meer dan 80 trofeeën, wat betekent dat we saampjes net zoveel keer in ofwel de jacht dan wel de dogdance op het podium stonden. Stuk voor stuk trots op maar vooral op de manier waarop we dit als samen één mochten bereiken. Naast al deze uitzonderlijk vele en zo mooie prestaties was Vidar bovenal gewoon mijn Vidar. Mijn steun en toeverlaat, mijn heerlijk op zijn rug in mijn armen liggende knuffel beertje, mijn maatje in werkelijk alles, mon chien de coeur. Zelfs onze bruidsjonker en stiekem ook mijn getuige. Elke dag met hem was een feestje. Zijn altijd innemende lachebekje, zijn altijd in mijn ziel kijkende oogjes, zijn altijd samen leuke dingen willen doen, zijn mij altijd in en aanvoelen maakte hem tot de beste vriend die ik me maar kon wensen.

Samen suppen, samen de moeilijkste puzzels leren (ongekend volhardend en slim was hij daarin), samen genieten in de natuur, samen schaatsen, samen Mac Donalds, samen pétanque spelen, samen snowboarden, samen bankhangen, samen terrasjes pakken, samen zwemmen, samen paraveterinair zijn, gedragstherapie geven, kortom samen één ZIJN in alles. In goede en slechte tijden overal was hij er voor mij en altijd deden we alles samen!

 

Ziek

En toen werd Vidar vorig jaar augustus ziek, heel ziek. Lymfklier kanker, hij zou nog maar maximaal 6 weken leven. Mijn wereld stopte met draaien. Maar ook daarin zorgde hij weer voor wat wondertjes en deed menig oncoloog versteld staan. Hij leerde me onder andere nog hoeveel geneeskracht de natuur zelf ons biedt en ook om in het hier en nu te leven en van het moment te genieten. In deze zware maar tegelijkertijd ook zo immens dierbare periode hield ik een dagboek bij.

Voor mezelf maar ook om daarmee misschien samen met Vidar nog eenmaal andere mensen te kunnen helpen en steunen wanneer ze een vergelijkbaar verdriet moeten doormaken, met dezelfde twijfels en voor vergelijkbare onmogelijke keuzes komen te staan. Dit dagboek zal ter zijne tijd, voor wie wil, te lezen zijn op onze website. Wel wil ik daaruit ook hier vast beschrijven hoeveel prachtige steun in vele vormen we in deze periode (ook internationaal) hebben mogen ontvangen. De mooiste acties werden op poten gezet zodat wij hem niks hoefden te ontzeggen en vele mooie, lieve, wijze woorden zijn gedeeld. Dit en het feit dat hij en wij als samen één, zoals we lazen in de zovele mooie steun betuigingen die we mochten ontvangen, een inspiratie bleken te zijn geweest voor velen heeft ongelooflijk veel voor ons betekend. Ruim negen maanden wisten we in liefde nog waardig en gelukkig bij elkaar te blijven. De 10 jaar wist Vidar me nog cadeau te geven en zo vierden we heel bewust nog 1 dag zijn mooie intense leven.

Ooit als mede organisator van het eerste uur van de zo mooie Pink workingtest werd "opgeven is geen optie" op vele dummy’s gedrukt en hoe heeft hij zich daar uiteindelijk zo letterlijk en figuurlijk aan gehouden. Zo veel te kort in leeftijd maar in LEEF tijd hebben we zo intens samen geleefd en beleefd. Daar hoop ik aan vast te houden, zodat ik ook met niet meer Vidar fysiek aan mijn zijde maar wel in mijn hart toch de wereld aan blijf kunnen. Njordi heeft hij klaargestoomd om me daarbij te helpen want alleen kan ik dat heus niet. Liefde stopt niet waar het leven eindigt, maar Samen één voelt nu ook als alleen maar half en dat doet pijn. Toch zal ik vol trots ons verhaal, Vidar's leringen aan mij blijven delen, te beginnen met dit in memoriam, dit eerbetoon dat ik mocht schrijven…gewoon omdat hij dit zo verdiend heeft en het mij troost.

 

Vidar mijn dansende jager, je zal nooit vergeten worden....dank je wel voor alles en nog zoveel meer.

 

Onze laatste dans routines op onze favourite plekken:

https://youtu.be/gzQekpx_7yY

https://youtu.be/nT8sn8AyBVw

https://youtu.be/o0gYseWYRXk